Bebeğin doğumuyla başlar her şey aslında. Kadın ve erkek, bebek gelince birden anne ve baba oluverir. Bebek henüz anne karnındayken anne baba olma alıştırmaları yapılsa da kucağa geldiğinde değişiverir dünya. İlk temas, ilk ebeveyn olma hissi, ilk “çok küçük, korunmasız” düşüncesi sarıverir iç dünyayı.
Çok küçük ve çok korunmasız ya bebek henüz, bakım verilmesi gerekiyor.
Sizce sadece annenin sorumluluğu mudur bebeğin bakımını üstlenmek?
“Ee emiyor daha, onu da ben yapamam ki.”
“Biraz büyümesi, benimle iletişim kurar hale gelmesi lazım ancak o zaman oyun oynayabilirim, bir şeyler yapabilirim.” diyebilirsiniz sevgili babalar ya da
“Bebeğimin şimdi sadece bana ihtiyacı var, babası yapamaz ki, bebeği tutamaz ki.” “Bebeğimi babasına bırakamam ki, yedirebilir mi, onu oyalayabilir mi, uyutabilir mi? Emin olamam ki.” diyebilirsiniz sevgili anneler. Demeyin. Gerçeği yansıtmıyor çünkü.
ABD’li antropolog Barry Hewlett’ın 20 yıl süren araştırma sonuçlarından kısa bir kesit bırakıyorum şuraya. Afrika’da Aka Kabilesinin babaları bebekleriyle doğdukları andan itibaren yakın temas içindeler. Bebeklerini sıklıkla kucaklarına alıyorlar, fiziksel temas kuruyorlar. Hemen ardından İsveçli babalar geliyor. Gördüğünüz gibi babaların bebekleri ile yakın temas halinde olmaları gelişmişlik, gelişmemişlikle bağlantılı değil. Anne Baba olan çiftin arasındaki güçlü bağ ile ilgili, hayatın getirdiği sorumlulukları paylaşmakla ilgili.
Babanın “baba” olmayı kabul etmesiyle ilgili. Annenin babaya alan açmasıyla ilgili.
Tam da burada küçük bir alıntı daha yapmakta fayda var. Kızılderili çiftler, bebek sahibi olduğunda; anne bebeğin kulağına “Seni rahatlatacağım.” diye fısıldarken, baba çocuğu dağın tepesine çıkarıp “İşte bu dünya, seni onunla tanıştıracağım.” diye bağırırmış.
Gördüğünüz gibi uzman olmaya gerek yok.
Anne bebeğin iç dünyasını, baba bebeğin dış dünyasını inşa eder.
Baba çocuğunu dış dünya ile tanıştırır, o dünyanın gerçekliğini gösterir. Bunu anlattığı masalların, oynattığı oyunların içine yerleştirerek yapar. Masallarında, oyunlarında içinde yaşadığı dünya hakkında düşünebilme kapısını açar. Böylece çocuk sınırları öğrenir, bitişleri yaşar, yoksunluklarla başa çıkmanın yollarını bulmayı deneyimler.
Baba çocuğunun tek başına güvenle yürümesini sağlar.
Baba, anneye çocuğunu serbest bırakabilmesi için yardım ederken, çocuğuna da anne ve baba olarak ayrı yaşamları olduğu gerçeğini gösterir.
Çocuğunuz henüz bebekken siz onun için sıcacık bir kucak,
Çocukluk döneminde oyun arkadaşı ve onun için güvenli bir alan,
Genç olduğu zaman da güçlü bir yol gösterici olabilirsiniz. Yeter ki isteyin ve harekete geçin.
