“Ben büyüdüm, bunu anlaman gerek.” cümlesi bir ergenin dudaklarından döküldüğünde bunu anlamak ve kabul etmek daha kolaydır. Ergenlerin kendi alanlarını koruma ihtiyaçlarına bir şekilde saygı duymaya hazırızdır. Oysa 6 yaşında bir çocuk da büyüdüğünü göstermek ister. Onun yaşam ile ilgili öğreneceği şeyler listesi uzun gözükse de bir önceki yıla göre daha büyük ve daha becerikli olduğunu göstermek ister. Bununla ilgili takdir edilmek ister.
Fark edilmek çocukları güçlendirir.
Çocuklar yaşamdaki izdüşümlerini ebeveynleri üzerinden anlayabilirler. Yaptıkları şeylerin onlardaki etkilerini izlemeye bayılırlar. Yeni öğrendiği bir hareketi annesine gösteren bir çocuğun heyecanını gözlerinde görebilirsiniz. O hareketi annesiyle paylaştığında annesinin heyecanını göstermek çocuğun duygusal dünyasında çok büyük bir güce sahiptir. Bu sayede önemli olduğunu hissetme fırsatı bulur.
Gerçeklikten kopmadan gelişimini takdir edin.
Çocukları yüreklendirmek önemliyse bunun dengesini kurmak da bir o kadar önemli kabul edilebilir. Gerçekten çocuğun becerilerine ve yapabildiklerine uygun geri bildirim alan çocukların hem kendilerine hem de geri bildirimi aldıkları kişiye dair inançları artar. Düz bir çizgi çekmek istediğini söyleyen çocuk, çizgiyi düz bir şekilde çizemediğinde ona ne kadar “düzgün” çizdiğini söylemenin bir anlamı olmaz. Bunun yerine o çizgiyi çekmek için gösterdiği çabayı takdir ederek, yeniden çizmesi için onu yüreklendirebiliriz. Böylece yaptığına uyumlu bir geri bildirim alma şansına sahip olur.
“Sen büyüdün ve büyümeye devam edeceksin.”
Erken çocukluk dönemindeki çocuklar büyümeyi çok önemser. Büyümek onlar için sihirlidir. Bu güce sahip olduklarından emin olmak isterler. Bu yüzden, büyüdüklerini fark ettiğimizi anlamak onlara iyi gelir.
