Sizin evde kararları kim veriyor? Aile üyelerinin seçim şansı ya da reddetme hakkı var mı yoksa bir karar verildiğinde herkesin özellikle de çocukların koşulsuz uyması mı bekleniyor? Eğer “Ben çocuğum için zaten en iyisine karar vermiş oluyorum.” diyorsanız, kararınız gerçekten “en iyisi” olsa bile çocuğunuza verdiğiniz gizli mesajın “Sen seçmeyi beceremezsin. Senin fikirlerin o kadar da önemli değil.” olduğunu hiç düşündünüz mü?
Çocuklara her şeyi soralım mı?
Peki, çocukların her kararı uygulanabilir mi? Elbette hayır. Kışın ortasında “Şortla çıkmak istiyorum.” desen mesela? Yazın yağmur botlarını giymekte ısrarcı olsa onu durdurmaktan başka seçeneğiniz kalmayacak. Bu durumları dışarda bıraktığımızda ne yemek istediğini, hangi elbisesini seçeceğini, eve hangi sokaktan yürümeyi sevdiğini, dondurmasını neli istediğini soruyor musunuz? Yoksa “Ona bırakırsam 40 saatte seçemez. En iyisi bunu giysin” mi diyorsunuz?
Çocukların karar vermesini kolaylaştırabiliriz.
Çocukları karar anına dâhil etmenin en kolay yolu onlara seçenek sunmaktır. Enginar mı ıspanak mı, beyaz elbisen mi sarı mı, erken kalkıp parka uğramak mı burada arkadaşlarınla uzun kalıp direk eve geçmek mi gibi alternatifler sunmak çocukların sürece dâhil olmalarını kolaylaştırır. İlk seferde olmasa bile, zamanla çocuklar verdikleri kararların sorumluluklarını almaya başlarlar. Kendi verdiğimiz kararlara uyum sağlamak, başkaları tarafından bize dikte edilenleri kabul etmekten her zaman daha kolaydır. Bu durum çocuklar için de geçerlidir. İçinde bulunduğu durumdan memnun olmadığında “Bu senin kararında, senin de fikrini aldım. Bir dahaki sefere daha çok hoşuna gidecek seçeneği seçebilirsin.” Gibi ifadelerle ona yol gösterebilirsiniz.
Yetişkin olduklarında başarılı bir iş yaşamı, sağlıklı ilişkiler ve akademik başarı elde etmeleri için önemli bir beceriyi kazanmış olurlar.
