Sevgi hayatta kalmak için en çok ihtiyaç duyduğumuz kaynaklardan biridir. Özellikle ebeveynlerimizden gelen sevginin kapatamayacağı yara yoktur. Bisikletten düşen çocuğunun dizini öpen annelere hepimiz şahitlik etmişizdir. O öpücüklerin, güvenli kucaklaşmaların, sıcacık gülüşlerin ve tatlı sözlerin ne kadar kapsayıcı, besleyici olduğunu deneyimlemek çok değerlidir. Çok sevildiğini hissetmekten daha güzeli var mıdır?
Çocuğun benliği koşulsuz sevgiyi arar.
Sağlıklı bir benlik gelişimi için çocuklar sevildiklerini, onaylandıklarını, kabul edildiklerini bilmeye ve hissetmeye ihtiyaç duyarlar. Tüm bunların koşulsuz olması en kritik meselidir. Koşulsuz sevmek karşıdakini olduğu gibi sevmek demektir. Sevilmek için “bir şey” yapmasına gerek olmadan sevildiğini hissetmek “Ben değerliyim.” inancının gelişimini sağlar. Koşulsuz kabul edilmek ise “Ben yeterliyim.” inancını besler. Bu iki inancı çocukluktan itibaren beslenen insanların yetişkin olduklarına hayatla baş etmelerini sağlayacak 2 önemli kaynağı var demektir.
Otomatik şekilde kurulan cümlelerin etkisini fark edin.
Ebeveynler hiç fark etmeden çocuklarına sevgilerini koşullu verecekleri durumların içinde bulunabilirler. Annesini kızdıran bir çocuğun “Tamam odana git, seni şuan görmek istemiyorum.” Ya da “Bıktım artık, yeter!” gibi cümleler birçok evde kurulur. Sinirle bazen de çaresizlikle bu cümleler bir anda ağızdan dökülür. Sürekli benzer cümleleri duyan çocuklar sevilmediklerini ya da sevilmek için istenenleri yapmaları gerektiğini düşünmeye başlarlar. Uslu olurlarsa, her şeye evet derlerse, susarlarsa daha çok sevileceklermiş gibi gelir. Çünkü çocuklar öfke ve sevginin aynı anda var olabileceğini henüz öğrenmemişlerdir.
Çocuk, sevildiğine dair kanıt arar.
Beyin gelişimleri henüz tamamlanmadığı için onlara öfkelenen annelerinin artık onları sevmediğini düşünmeye meyillidirler. Bu nedenle annelerine sarılmaya, ağlasalar bile onlara tutunmaya devam ederler. Kucaklarında olmak isterler çünkü hala sevildiklerini hissetmek isterler. Çocukların ebeveynlerine çok kızdıkları zaman “Seni artık sevmiyorum.” demelerinin de sebebi budur.
Sakinleşmek için ihtiyaç duyduğunuz zamanı çocuğa anlatın.
Böyle durumlar yaşandığında ihtiyaçları, ebeveynlerinin onları sakinleştirebilmeleridir. Çünkü onlar kendilerini sakinleştirmekte zorlanırlar. Ancak ebeveyn de o sırada kendini sakinleştirmekte zorlandığı için çocuğunun duygusunu rahatlatmak onun için de zor olur. Bu nedenle kendisinin sakinleşmek için çocuğunun bir süre odasında olmasına ya da kendisinin yanında olmamasına ihtiyaç duyabilir. Bu son derece anlaşılır ve haklı bir ihtiyaçtır. Ebeveynlerin ihtiyaçlarını çocuklarına söylemeleri ve onlardan biraz zaman istemeyi unutmaması önemlidir. “Şuan sana yaptığın durum nedeniyle kızgınım. Bu nedenle sakinleşmek için biraz yalnız kalmaya ihtiyacım var. Birazdan yanına geleceğim, o zaman bunu konuşuruz.” gibi yaşadıklarını ve bundan sonra izleyecekleri adımları çocuklarıyla paylaşmaları çocuklarının rahatlamalarına yardımcı olabilir.
