GEL SEN NE KADAR ÇABA HARCADIĞINI BİR DE ONA SOR

Çocuklar çoğu zaman ailenin belirlediği bir sorun sebebiyle bir terapistle çalışmaya başlar. O sorun ya evde ya okulda ya da tamamen başka alanlarda kendini gösterebilir. Çocuğun bu davranışı ortadan kaldırması beklenir. Terapist ile yollar kesişir.

Terapi, içerdeki karışıklıkları bulur.

Çocukların gelişimsel özellikleri haricinde bir davranışı sürekli yapma eğilimi gösterdiklerinde bu davranışın onların hayatındaki anlamını bulmaya çalışırız. Neden bağırıyor, neden tırnaklarını yiyor, neden ağlıyor, neden uyumuyor, neden kaçıyor, neden konuşmuyor, neden kuralların hiçbirine uymuyor, neden susuyor… Bu soruların cevabının peşine düştüğümüzde de çocukların iç dünyasında bir yolculuk yapmaya başlamış oluruz. Karşımıza düğümlenmiş ipler ya da karmakarışık hale gelmiş duygular ve düşünceler çıkar.

Baş etmek cesaret ister.

Çocukların terapi sürecinde harcadıkları çaba takdir edilmeli ve asla gözden kaçırılmamalıdır. Kısa süreli yaşamlarında zorlandıkları yaşam deneyimlerini ve anlamlandıramadıkları olayları düzenlemek için gösterdikleri gayret gerçekten büyük enerji gerektirir. Çocuklar, bozuk makinalar değildir. Yaptıkları, söyledikleri ve gösterdikleri her şeyin bir anlamı vardır. Bunları değiştirmek için çaba harcarken en büyük desteği aile bireylerinden görmek isterler. “Ah gelin ne yaşadıklarını bir de onlara sorun.”