Çocuklar yaşamın ilk yıllarında hayatla ilgili bir sürü bilgi toplamaya çalışırlar. Hem kendilerini tanımak hem de dünyada olanları anlamak için çaba harcarlar. Bu çaba çok eşsizdir. Dünya deneyimi kısıtlı olan bir canlı oldukları için karşılaştıkları hemen hemen her şey çocuklar için yeni kabul edilir. Kimi zaman bedenlerinde hissettikleri duyguları tanımlayamazlar. Yaşına bir beden büyük elbise almak gibi olur. Üzerine giymeye çalışır ama omuzlarından düşer.
Suçluluk, tanımlaması ve baş etmesi zor bir duygudur.
Çocuklar küçükken en çok suçluluk duygusunun altında ezilirler. Onlara davranışları öğretmeye çalışırken çokça kez kızarız ya da uyarırız. Bu yüzden negatif söylemlere karşı duyarlılıkları artar. Potansiyel olayları negatif bir değerlendirmeyle yorumlamaya yatkın hale gelirler. Kontrolün onlarda olmadığı olaylarda bile kendilerine pay çıkarabilirler. Bu pay da genellikle “ben yanlış bir şey yaptım.” inancıyla eşleşen suçluluk duygusu olur. Çocuğun etrafındaki bir yetişkin tarafından fark edilmezse çocuk bu suçluluk duygusuyla ömür boyu yaşamak zorunda kalabilir.
Söylemlerini takip edin.
Eğer bir çocuk sık sık aynı konu hakkında onay almaya çalışan sorular soruyorsa bu bir alarm olabilir. “Ben bir şey yapmadım değil mi anne?”, “Bana kızmadın değil mi baba?”, “Ben zaten odamda oyun oynuyordum değil mi?” gibi cümlelerle yoğun bir şekilde karşılaştığınızı hissederseniz çocuğunuza onu rahatsız eden bir şey olup olmadığını sorun. Kendisine tanınan bu alanla birlikte ona ifade etme şansı verebilirsiniz. Bazen basit bir kardeş kıskançlığı, kardeşin sıradan bir hastalığıyla birleşebilir. Ve çocuğunuz bu hastalığın onun hissettiği yoğun kıskançlık duygusundan olduğuna emin olup kendini suçlu hissedebilir. Dünya onlar için çoğu zaman çok basit olaylardan oluşan karanlık bir labirente bir anda geçiverir. Aman dikkat!
