Aynı anda ve aynı evde büyümek ne güzel şey. Doğduğun günden itibaren yanında olacağını bildiğin bir arkadaşın var. Pandemi olup eve kapanman gerektiğinde de orada, sıkıcı bir araba yolculuğu yaparken de. Birlikteliği avantaja çevirebildikleri bir serüvenin iki kahramanı olabilmek çoğu zaman harikadır. Ta ki bireysel farklılıklar ve ihtiyaçlar biz buradayız diyene kadar.
İlişkilerini yorumlamaya gayret edin.
Aynı anda dünyaya gelen iki bebeğin, aynı anne babayla aynı anda aynı evde büyümesi bile bireysel olarak farklı olmalarının önüne geçemez. Bebekler dünyaya gözleriyle bakmaya başladıkları andan itibaren kendilerine ait bir düşünce yapısı geliştirler. Aynı olaya birbirinden iki farklı yorum getirebilme özgürlükleri vardır. Sofraya konan kabak yemeği biri tarafından coşku ile karşılanırken bir diğeri için hayal kırıklığı olabilir. Mesele kabak yemeğinin kendisi değildir. Her iki çocuğun da kabak yemeğiyle kurduğu ilişki ve ona yüklediği anlam farklı olabilir.
Zevklerine saygı duyun ve benzer hale getirmeye çalışmayın.
Bir ebeveyn için aynı anda iki çocuğu büyütmeye çalışmak çok meşakkatli bir iştir. Bitmeyen ihtiyaçlar ve sonu gelmeyen isteklerle uğraşmak hiç kolay olmaz. Böyle bir noktada çocuklarla benzer bir aktivite yapmak çok daha işlevsel olur. Hem zamandan hem de enerjiden tasarruf sağlar. Ancak çocuklar büyümeye başladıkça yapılan ortak aktivitelerden zevk almamaya başlayabilir ve birbirinden farklı şeyler yapmak isteyebilirler. Bu durum kendini belli etmeye başladığında ihtiyacı kaçırmamak gelecek günlerin huzuru için çok önemli olabilir. Kendine “tek” başına bir alan açmak isteyen çocuk o alanı bulamadığında hırçınlaşabilir ya da uyumsuz davranışlar gösterebilir. Bu yüzden zaman zaman onlara bir bütün olarak bakmak yerine birbirinden ayrı iki birey olarak değerlendirebilmek ilişkilerdeki gerginliği azaltmaya yardımcı olacaktır.
