Yaşam, olayların düz bir çizgide ve hiçbir kesintiye uğramadan devam ettiği bir süreç değildir. Keşke öyle olsaydı. O zaman çocukları anlamak ve onlara bir şeyleri anlatmak çok daha kolay olurdu. Kavgalar yaşanmaz ve anlaşmazlıklar neredeyse ortaya çıkmazdı.
Çocuklar bizi takip eder.
Bir çocuk büyütmek demek aynı anda gelen 5 farklı soruya 9 farklı cevap için hazırlıklı olmak demek. Onların zihni çok hızlı çalışır. Alternatifleri daha hızlı üretir ve bu yüzden çok fazla yanıt almak isterler. Böyle anlarda onlara sözler verebiliriz. “Bunu sonra konuşalım.”, “Şu an aklıma bir şey gelmiyor, akşama oynarız.”, “Baban gelince sana çikolata vereceğim, merak etme.”, “Hafta sonu seni mutlaka parka çıkaracağım.”, “Anneannen bize gelecek iki gün sonra.” … Bu liste sonsuz alternatifle uzatılabilir. Bu cümle ağzımızdan çıktıktan sonra kum saati bizim için hareket etmeye başlar.
Cümlelerinizin peşinden koşun.
Bazen anı kurtarmak için bazen de gerçekten yapmaya niyetimiz olan cümleler kurarız. Bu cümleler ağzımızdan çıktığı andan itibaren çocuklarımız için bir beklenti baloncuğu oluşmuştur. Kişilik yapılarına ve gelişimsel yaş özelliklerine göre sorma sıklıkları ya da sorma biçimleri değişebilir. Fakat! Onlara teminatını verdiğimiz cümleleri istikrarlı olarak yerine getirmemeye başladığımızda artık bize inanmayı bırakırlar. İnançlarını ve umutlarını kaybetmelerine vesile olduğumuz her olayla birlikte onlara ulaşma şansımızı kaybederiz.
